Ram Sethu : Ramayan Verses

.
This blog explais about how the ram sethu is constructed. I am providing the verses from Valmiki Ramayan.

Valmiki describes the construction of Ram Sethu in great detail. Here is an excerpt and text (translation) of the entire sarga (Book VI: Yuddha Kanda, Book of War, Chapter [sarga] 22) where this description occurs in Valmiki Ramayana.


The architect who led the construction was Nala. This was also confirmed by Veda Vyasa in Mahabharata.

Veda Vyasa refers to the Sethu as Nalasetu (Mahabharata: 3.267.45)

…which even today, popular on earth as Nala's bridge, mountain like, is sustained out of respect for (Lord) Rama's command. (Nala was son of Vishwakarma).

When Rama is about to release a missile presided over by Brahma from His bow, the sea-god appears in person before Him with joined palms and advises Him to get a bridge constructed by Nala across the ocean. The ocean god disappears after giving this advice to Rama. Nala accordingly constructs a bridge across the sea with the help of other monkeys.

athovaaca raghushreSThaH saagaram daaruNam vacaH
adya tvaam shoSayiSyaami sapaataalam mahaarNava (2-22-1)

Then, Rama spoke these harsh words to the ocean: "O, Ocean! I will make you dry up now along with your nethermost subterranean region."

sharanirdagdhatoyasya parishuSkasya saagara
mayaa nihatasattvasya paamsurutpadyate mahaan (2-22-2)

"O, Ocean! A vast stretch of sand will appear, when your water gets consumed by my arrows; when you get dried up and the creatures inhabiting you get destroyed by me."

matkaarmukanisR^iSTena sharavarSeNa saagara
param tiiram gamiSyanti padbhireva plavaN^gamaaH (2-22-3)

"By a gush of arrows released by my bow, our monkeys can proceed to the other shore even by foot; O, Ocean!"

vichinvannaabhijaanaasi pauruSam vaapi vikramam
daavnavaalaya samtaapam matto naama gamiSyasi (2-22-4)

"O, Sea the abode of demons! You are not able to recognise my valor or prowess through your intelligence. You will indeed get repentance at my hands."

braahmeNaastreNa samyojya brahmadaNDanibham sharam
samyojya dhanuSi shre SThe vicakarSa mahaabalaH  (2-22-5)

"Fixing an arrow resembling the Rod of Brahma (the creator) charged with a missile (presided over by Brahma) to his excellent bow, the exceedingly powerful Rama stretched it towards the sea."

tasminvikR^iSTe sahasaa raaghaveNa sharaasane
rodasii sampaphaaleva parvataashca chakampire (2-22-6)

While Rama was stretching that bow, both the heaven and earth suddenly seemed to be split asunder. Mountains also were shaken.

tamashca lokamaavavre dishashca na chakaashire
praticukshubhire caashu saraamsi saritastadaa (2-22-7)

Darkness enveloped the world. All the quarters were obscured. Lakes and rivers were soon agitated.

tiryak ca saha nakshatraiH samgatau candrabhaaskarau
bhaaskaraamshubhiraadiiptam tamasaa ca samaavR^itam (2-22-8)

pracakaashe tadaakaashamulkaashatavidiipitam
antarikshaachcha nirghaataa nirjagmuratulasvanaaH (2-22-9)

The moon, sun and the stars moved obliquely and though the sun's rays lighted the sky, it was enveloped by darkness and shined with a blaze of hundreds of meteors while thunders reverberated with an unparalleled sound in the sky.

vapuHprakarSeNa vavurdivyamaarutapaN^ktyaH
babhaJNja cha tadaa vR^ikshaan jaladaanudvahan muhuH (2-22-10)

Series of celestial winds blew in their colossal form and the winds, then sweeping away the clouds, tore up the trees again and again.

aarujamshcaiva shailaagraan shikharaaNi babhaJNja ca
divi ca sma mahaavegaaH samhataaH samahaasvanaaH (2-22-11)
mumucurvaidyutaanagniimste mahaashanayastadaa


The wind, shattering the mountain peaks, broke off the points of the rocks. Winds of great velocity struck together in the sky and emitted flashes of radiance proceeding from lightning with a great sound and then there were great thunders.

yaani bhuutaani dR^ishyaani chukrushushcaashaneH samam (2-22-12)
adR^ishyaani ca bhuutaani mumuchurbhairavasvanam
shishyare caabhibhuutaani samtrastaamyadvijanti ca (2-22-13) s
ampravivyathire caapi na ca paspandire bhayaat


The visible creatures cried out along with the thunders. The invisible beings too gave off a terrific noise. The creatures were overpowered, frightened, agitated, lied down and also very much anguished. They did not move due to fear.

sahabhuutaiH satoyormiH sanaagaH saharaakshasaH (2-22-14)
sahasaabhuuttato vegaadbhiimavego mahodadhiH
yojanam vyaticakraama velaamanyatra samplavaat (2-22-15)

The great ocean with its waves and water, along with its living creatures including snakes and demons soon became possessed of a terrific velocity. Due to that speed and swelling of waters, the ocean crossed beyond the other shore to the extent of a yojan (eight miles).

tam tathaa samatikraantam naaticakraama raaghavaH
samuddhatamamitraghno raamo nadanadiipatim (2-22-16)

Rama born in Raghu dynasty and the annihilator of enemies, did not retreat before that ocean, which swelled and crossed its limits.

tato madhyaat samudrasya saagaraH svayam utthitaH
udayan hi mahaashailaan meror iva divaa karaH (2-22-17)

Then, Sagara (the ocean god) himself rose from the middle of the ocean as the sun rises at dawn from the huge mountain of Meru.

pannagaiH saha diipta aasyaiH samudraH pratyadR^ishyata
snigdha vaiduurya samkaasho jaambuu nada vibhuuSitaH (2-22-18)

That ocean along with snakes of flaming jaws appeared with a hue of glossy emerald adorned with gold.

ratna maalya ambara dharaH padma patra nibha iikSaNaH
sarvapuSpamayiim divyaam shirasaa dhaarayan srajam (2-22-19)


jaataruupamayaishcaiva tapaniiyavibhuuSito bhuuSaNottamaiH
aatmajaanaam ca ratnaanaam bhuuSito bhuuSaNottamaiH (2-22-20)


dhaatubhirmaNDitaH shailo vividhairhamavaaniva
ekaavaliimadhyagatam taralam paaNDaraprabham (2-22-21)


vipulenorasaa bibhratkaustubhasya sahodaram
aaghuurNitataraN^-gaughaHkaalikaanilasamkulaH (2-22-22)

gaN^gaasindhupradhaa-naabhiraapagaabhiH samaavR^itaH
devataanaam saruupaabhirnaa-naaruupaabhiriishvaraH (2-22-23)

saagaraH samatikramya puurvam aamantrya viiryavaan
abraviit praanjalir vaakyam raaghavam shara paaNinam(2-22-24)

The valiant ocean, the lord of rivers, wearing a wreath of pearls, with his eyes resembling lotus leaves, bearing a beautiful garland made of all kinds of flowers on his head, with ornaments of refined gold, adorned with excellent jewels made of pearls from his domain, decorated with different kinds of gems and metals, resembling Himavat mountain, wearing on his broad chest a locket shedding a white luster, resembling a Kaustubha gem (adorning the blossom of Lord Vishnu) and hanging in the middle of a single string of pearls, with a multitude of waves whirled around him, encircled by the clouds and winds, escorted by rivers mainly the Ganga and Sindhu, endowed with diverse forms resembling various deities, approached Rama with joined palms, who stood with arrows in hand, addressing him first as 'Rama!' and spoke the following words:

pR^ithivii vaayur aakaasham aapo jyotiH ca raaghavaH
svabhaave saumya tiSThanti shaashvatam maargam aashritaaH (2-22-25)

"O, beloved Rama! Earth, wind ether, water and light remain fixed in their own nature, resorting to their eternal path."

tat svabhaavo mama api eSa yad agaadho aham aplavaH
vikaaras tu bhaved raadha etat te pravadaami aham (2-22-26)

"Therefore, I am fathomless and my nature is that it is impossible of being swum across. It becomes unnatural if I am shallow. I am telling you the following device to cross me."

na kaamaan na ca lobhaad vaa na bhayaat paarthiva aatmaja
raagaannakraakulajalam stambhayeyam kathamcana (2-22-27)

"O, Prince! Neither from desire nor ambition nor fear nor from affection, I am able to solidify my waters inhabited by alligators."

vidhaasye yena gantaasi viSahiSye hyaham tathaa
na graahaa vidhamiSyanti yaavatsenaa tariSyati (2-22-28)
hariiNaam taraNe raama kariSyaami yathaasthalam


"O, Rama! I shall make it possible to see that you are able to cross over. I will arrange a place for the monkeys to cross me and bear with it. As far as the army crosses me, the crocodiles will not be aggressive to them."

tamabraviittadaa raamaH shR^iNu me varuNaalaya (2-22-29)
amogho.ayam mahaabaaNaH kasmin deshe nipaatyataam


Then, Rama spoke to that ocean as follows: "Listen to me. This great arrow should not go in vain. In which region should it be descended?"

raamasya vachanam shrutvaa tam ca dR^iSTvaa mahaasharam (2-22-30)
mahodadhirmahaatejaa raaghavam vaakyamabraviit


Hearing Rama's words and seeing that powerful arrow, the large splendid Ocean spoke the following words to Rama:

uttareNaavakaasho.asti kashchitpuNyataro mama (2-22-31)
drumakulya iti khyaato loke khyaato yathaa bhavaan


"Towards my northern side, there is a holy place. It is well known as Drumatulya, in the same way as you are well known to this world."

Hearing those words of the high-soled ocean, Rama released that excellent and splendid arrow towards that place as directed by the ocean.

tena tanmarukaantaaram p^ithivyaam kila vishrutam (2-22-35)
vipaatitaH sharo yatra vajraashanisamaprabhaH


The place where the arrow, whose splendor was akin to that of a thunder and a thunderbolt, was descended by Rama- that place is indeed famous as desert of Maru* on this earth. (*Maru is Malwar in Rajasthan, India)

nanaada ca tadaa tatra vasudhaa shalyapiiDitaa (2-22-36)
tasmaadbaaNamukhaattoyamutpapaata rasaatalaat


The earth there, pierced by the dart, then emitted a sound. The waters of the penultimate subterranean region gushed forth from the mouth of that cleft.

sa babhuuva tadaa kuupo vraNa ityeva vishrutaH (2-22-37)
satatam cotthitam toyam samudrasyeva dR^ishyate


Then the hollow became known as Vrana. Water constantly seen, gushing forth from it resembled seawater.

avadaaraNashabdashca daaruNaH samapadyata (2-22-38)
tasmaattadbaaNapaatena apaH kukshiSvashoSayat


A terrific splitting sound was born in that place. Water was dried up in those cavities, as a result of hurling of that arrow by Rama.

vikhyaatam triSu lokeSu madhukaantaarameva ca (2-22-39)
shoSayitvaa tu tam kukshim raamo dasharathaatmajaH
varam tasmai dadau vidvaanmarave.-amaravikramaH (2-22-40)

That desert of Maru became famous in the three worlds. Rama (the son of Dasaratha), a wise man and a valiant man resembling a celestial, made that cavity dried up and gave a boon to that desert of Maru.

pashavyashcaalparogashca phalamuularasaayutaH
bahusneho bahukshiiraH sugandhirvivi-dhauSadhiH (2-22-41)
evametairguNairyukto bahibhiH samyuto maruH
raamasya varadaanaacca shivaH panthaa babhuuva ha (2-22-42)

Due to granting of a boon by Rama, that desert of Maru became the most congenial place for cattle rearing, a place with a little of disease, producing tasty fruits and roots, with a lot of clarified butter, a lot of milk and various kinds of sweet-smelling herbs. Thus it became an auspicious and suitable move, bestowing these merits.

tasmin dagdhe tadaa kukshau samudraH saritaam patiH
raaghavam sarvashaas-trajJNamidam vacanambraviit (2-22-43)

While that cavity was burning, ocean, the lord of rivers, spoke these words to Rama who knew all scientific treatises.

ayam saumya nalo naama tanujo vishva karmaNaH
pitraa datta varaH shriimaan pratimo vishva karmaNaH (2-22-44)

"O, Excellent man! This one, named Nala, a glorious person, is the son of Vishvakarma; who was given a boon by his father and is equal to Vishvakarma."

eSa setum mahaautsaahaH karotu mayi vaanaraH
tam aham dhaarayiSyaami tathaa hi eSa yathaa pitaa (2-22-45)

"Let this greatly energetic monkey build a bridge across me. I can hold that bridge. He is just the same as his father."

evam uktvaa udadhir naSTaH samutthaaya nalas tataH
abraviid vaanara shreSTho vaakyam raamam mahaabalaH (2-22-46)

Thus speaking, the god of ocean disappeared from that place. Then Nala, the more distinguished among monkeys stood up and spoke the following words to Rama of great power:

aham setum kariSyaami vistiirNe varuNa aalaye
pituH saamarthyam aasthaaya tattvam aaha mahaaudadhiH(2-22-47)

"The great ocean disclosed a truth. I will construct a bridge across this large ocean, taking recourse to the skill and ability of my father."

asau tu saagaro bhiimaH setukarmadidR^ikshayaa
dadau daNDabhayaadgaadham raaghavaaya mahodadhiH (2-22-48)

"This Sagara, the formidable mass of water, in fear of punishment, gave a passage to Rama, wishing to see a bridge constructed on it."

mama maatur varo datto mandare vishva karmaNaa
aurasas tasya putro aham sadR^isho vishva karmaNaa (2-22-49)

"On the mountain of Mandara, the following boon was given by Vishvakarma to my mother: "O, god like lady! A son equal to me will be born to you."

aurasastasya putro.aham sadR^isho vishvakarmaNaa
smaarito.asmyahametena tattvamaaha mahodadhiH (2-22-50)
na ca api aham anukto vai prabruuyaam aatmano guNaan


"I am a son born of Vishvakarma's own loins. I am equal to Vishvakarma. This god of ocean has reminded me. The great ocean spoke the truth. Being unasked, I have not told you my details earlier."

samarthshcaapyaham setum kartum vai varuNaalaye (2-22-51)
tasmaadadyaiva badhnantu setum vaanarapuN^gavaaH


"I am capable of constructing a bridge across the ocean. Hence, let the foremost of monkeys build the bridge now itself."

tato nisR^iSTa raameNa sarvato hari yuuthapaaH (2-22-52)
abhipetur mahaaaraNyam hR^iSTaaH shata sahasrashaH


Then, being sent by Rama, hundreds and thousands of monkey heroes jumped in joy on all sides towards the great forest.

te nagaan naga samkaashaaH shaakhaa mR^iga gaNa R^iSabhaaH(2-22-53)
babhanjur vaanaraas tatra pracakarSuH ca saagaram


Those army-chiefs of monkeys, who resembled mountains, broke the rocks and trees there and dragged them away towards the sea.

te saalaiH ca ashva karNaiH ca dhavair vamshaiH ca vaanaraaH(2-22-54)
kuTajair arjunais taalais tikalais timishair api
bilvakaiH saptaparNaishca karNikaaraishca puSpitaiH (2-22-55)
cuutaiH ca ashoka vR^ikSaiH ca saagaram samapuurayan


Those monkeys filled the ocean with all types of trees like Sala and Asvakarna, Dhava and bamboo, Kutaja, Arjuna, palmyra,Tilaka, Tinisa, Bilva, Saptaparna, Karnika, in blossom as also mango and Asoka.

samuulaamH ca vimuulaamH ca paadapaan hari sattamaaH (2-22-56)
indra ketuun iva udyamya prajahrur harayas taruun


The excellent monkeys, the forest animals lifted and brought, like Indra's flag posts, some trees with roots intact and some others without roots.

taalaan daaDimagulmaamshca naarikelavibhiitakaan (2-22-57)
 kariiraan bakulaannimbaan samaajahruritastataH


From here and there the monkeys brought Palmyra trees, pomegranate shrubs, coconut and Vibhitaka, Karira, Bakula and neem trees.

hastimaatraan mahaakaayaaH paaSaaNaamshca mahaabalaaH (2-22-58)
parvataamshca samutpaaTya yantraiH parivahanti ca


The huge bodied monkeys with mighty strength uprooted elephant-sized rocks and mountains and transported them by mechanical contrivances.

prakSipyamaaNair acalaiH sahasaa jalam uddhatam (2-22-59)
samutpatitam aakaasham apaasarpat tatas tataH


The water, raised up due to sudden throwing of mountains in the sea, soured upward towards the sky and from there again, gushed back.

samudram kshobhayaa-maasurnipatantaH samantataH (2-22-60)
suutraaNyanye pragR^ihNanti hyaayatam shatayojanam


The rocks befalling on all sides perturbed the ocean. Some others drew up strings a hundred yojans long (in order to keep the rocks in a straight line.)

nalaH cakre mahaasetum madhye nada nadii pateH (2-22-61)
sa tadaa kriyate seturvaanarai rghorakarmabhiH


Nala on his part initiated a monumental bridge in the middle of the ocean. The bridge was built at that time with the cooperation of other monkeys, of terrible doings.

daNDananye pragR^ihNanti vicinvanti tathaapare (2-22-62)
vaanaraiH shatashastatra raamasyajJNaapuraHsaraiH
meghaabhaiH parvataabhashca tR^iNaiH kaaSThairbabandhare (2-22-63)

Some monkeys were holding poles for measuring the bridge and some others collected the material. Reeds and logs resembling clouds and mountains, brought by hundreds of monkeys, lead by the command of Rama, fastened some parts of the bridge.

puSpitaagraishcha tarubhiH setum badhnanti vaanaraaH
paaSaaNaamshca giriprakhyaan giriiNaam shikharaaNi ca (2-22-64)
dR^ishyante paridhaavanto gR^ihya daanavasamnibhaaH


Monkeys constructed the bridge with trees having blossom at the end of their boughs. Some monkeys looking like demons seized rocks resembling mountains and peaks of mountains and appeared running hither and thither.

shilaanaam kSipyamaaNaanaam shailaanaam tatra paatyataam (2-22-65)
babhuuva tumulaH shabdas tadaa tasmin mahaaudadhau


Then, a tumultuous sound occurred when the rocks were thrown into the sea and when mountains were caused to fall there.

kR^itaani prathamenaahnaa yojanaani caturdasha (2-22-66)
prahR^iSTaijasamkaashaistvaramaaNaiH plavaN^gamaiH


On the first day, fourteen yojans of bridge was constructed by the monkeys speedily, thrilled with delight as they were, resembling elephants.

dvitiiyena tathaivaahnaa yojanaani tu vishatiH (2-22-67)
kR^itaani plavagaistuurNam bhiimakaayairmahaabalaiH


In the same manner, on the second day twenty yojans of bridge was constructed speedily by the monkeys of terrific bodies and of mighty strength.

ahnaa tR^itiiyena tathaa yojanaani tu saagare (2-22-68)
tvaramaaNairmahaakayaireka-vimshatireva ca


Thus, on the third day twenty-one yojans of the bridge was constructed in the ocean speedily by the monkeys with their colossal bodies.

caturthena tathaa caahnaa dvaavimshatirathaapi vaa (2-22-69)
yojanaani mahaavegaiH kR^itaani tvaritaistataH


On the forth day, a further of twenty-two yojans was constructed by the dashing monkeys with a great speed.

paJNcamena tathaa caahnaa plavagaiH kshiprakaaribhiH (2-22-70)
yojanaani trayovimshat-suvelamadhikR^itya vai


In that manner, on the fifth day, the monkeys working quickly constructed twenty-three yojans of the bridge up to the other seashore.

sa vaanaravaraH shriimaan vishvakarmaatmajo balii (2-22-71)
babandha saagare setum yathaa caasya tathaa pitaa


That Nala, the strong and illustrious son of Vishvakarma and an excellent monkey built the bridge across the sea as truly as his father would have built it.

sa nalena kR^itaH setuH saagare makara aalaye (2-22-72)
shushubhe subhagaH shriimaan svaatii patha iva ambare


That beautiful and lovely bridge constructed by Nala across the ocean the abode of alligators, shone brightly like a milky way of stars in the sky.

tato devaaH sagandharvaaH siddhaaH ca parama R^iSayaH (2-22-73)
aagamya gagane tasthurdraSTu-kaamaastadadbhutam


With a desire to behold that marvel, celestials along with Gandharvas, the heavenly musicians, Siddhas (semi-divine beings of great purity and perfection, possessing super natural qualities) and great sages came then and stood up in the sky.

That colossal bridge, which was broad, well-constructed, glorious, well postured and held together firmly, looked beautiful like a separating straight line in the ocean.

Vibhishana, wielding a mace in his hand, stood up on the seashore along with his ministers, for the purpose of invading the enemies.

sugriivastu tataH praaha raamam satyaparaakramam
hanumantam tvamaaroha aN^gadam tvatha lakshmaNaH (2-22-80)
ayam hi vipulo viira saagaro makaraalayaH
vaihaayasau yuvaametau vaanarau dhaarayiSyataH (2-22-81)

Thereafter, Sugriva on his part spoke to Rama, the truly brave man as follows: "O, Valiant man! This ocean, the abode of alligators, is indeed vast. You ascend the shoulder of Hanuman and let Lakshmana ascend the shoulder of Angada. These monkeys can hold both of you while flying in the sky."

agratas tasya sainyasya shriimaan raamaH salakshmaNaH
jagaama dhanvii dharma aatmaa sugriiveNa samanvitaH  (2-22-82)

Rama the glorious and righteous man, wielding a bow along with Lakshmana together with Sugriva, went in front of that army.

Seeing that Rama's accomplishment, which was amazing and arduous; celestials, Siddhas (semi-divine beings possessing supernatural faculties) and Charanas (celestial bards) along with great sages, forthwith approached Rama and consecrated him with very splendid waters separately.

jayasva shatruun nara deva mediniim
sasaagaraam paalaya shaashvatiiH samaaH
iti iva raamam nara deva satkR^itam
shubhair vacobhir vividhair apuujayan (2-22-87)

The celestials, Siddhas and others exalted Rama, who was duly respected by kings with their auspicious words as follows: " O, king! Defeat the enemies. Rule the earth and ocean eternally for years."

Thus completes 22nd Chapter of Yuddha Kanda of the glorious Ramayana of Valmiki, the work of a sage and the oldest epic.

Jai Shri Ram

By
P RenjithKumar

பிரதோஷம் - 4

.

முடிவுரை

 

சிவபெருமானுக்கு உகந்த விரதங்களில் பிரதோஷமும் ஒன்று. பிரதோஷ வழிபாடு சகல சௌபாக்கியங்களையும் தர வல்லது. குழந்தை இல்லாதவர்களுக்கு புத்திர பாக்கியம் கிடைக்கும். திருமணமாகாத கன்னிப் பெண்களுக்கு விரைவில் திருமணம் நடைபெறும். வறுமை நீங்கி செல்வம் பெருகும். நோய்கள் நீங்கும் . எடுத்துக் கொண்ட காரியங்களில் வெற்றி கிடைக்கும்.

ஒவ்வொரு மாதமும் வளர்பிறையில் ஒரு பிரதோஷமும் தேய்பிறையில் ஒரு பிரதோஷமுமாக மாதமிருமுறை பிரதோஷம் வரும். பிரதோஷம் என்பது ஏழரை நாழிகை மட்டும்தான். திரயோதசி நாளில் சூரியன் மறையும் மாலை வேளையில் சூரியன் மறைவதற்கு முன்பு உள்ள மூன்றே முக்கால் நாழிகையும், மறைந்த பின்பு உள்ள மூன்றே முக்கால் நாழிகையும், அதாவது மாலை 4.30 மணி முதல் 6.00 மணி வரை பிரதோஷ காலமாகும்.

பொதுவாக வளர்பிறையிலோ, தேய்பிறையிலோ, மாலை வேளையில் திரயோதசி வந்தால் அது மஹாபிரதோஷம் ஆகும். அதுவே சனிக்கிழமைகளில் வந்தால் அது சனிப் பிரதோஷமாகும்.

தேவர்களின் துன்பம் போக்க நஞ்சை உண்ட சிவபெருமான், அனைத்து உயிர்களும் துன்பம் நீங்கி இன்புற்று வாழ கயிலாய மலையில் பிரதோஷ காலத்தில்தான் நந்திதேவரின் இரு கொம்புகளுக்கிடையில் திருநடனமாடி மகிழ்வித்தார். அதனால் பிரதோஷ காலத்தில் தவறாமல் சிவாலயத்திற்குச் சென்று நந்தி தேவருக்கு சிறப்பு வழிபாடு செய்து சிவபெருமானை நந்தியின் இரு கொம்புகளுக்கிடையில் நடமாடும் கோலத்தில் வழிபடுதல் சிறப்பு.

ஆகவே, பிரதோஷ தினத்தன்று பிரதோஷ வேளையாகிய மாலை 4.00 மணி முதல் 6.00 மணி வரை சிவாலயத்தில் வழிபடும்போது சோம சூக்த பிரதட்சணம் செய்வது விஷேச பலனைத் தரும்.

சிவாலயத்தில் நந்தி பெருமானிடமிருந்து புறப்பட்டு, இடப்புறமாகச் சென்று சண்டிகேசுவரரை வணங்கி, அங்கிருந்து வந்த வழியே திரும்பி வந்து, நந்திதேவரை வணங்கி, வலப்புறமாக கோமுகி வரை வந்து, மீண்டும் வந்த வழியே திரும்பி நந்திதேவரின் கொம்புகளுக்கிடையே சிவபெருமானை வணங்க வேண்டும். இப்படி மூன்று முறை வணங்கும் முறைக்கு சோம சூக்த பிரதட்சணம் என்று பெயர்.

இந்த சோம சூக்த பிரதட்சணம் செய்வதால் ஒரு வருடத்திற்கு ஆலயம் சென்று இறைவனை வழிபாடு செய்த பலனும், சனிப் பிரதோஷ தினத்தில் இந்த சோம சூக்த பிரதட்சணம் செய்தால் ஐந்து வருடத்திற்கு ஆலயம் சென்று இறைவனை வழிபாடு செய்த பலனும் கிடைக்கும் என்கிறார்கள்.

ஓம் நமச்சிவாய

By
P Renjith Kumar

பிரதோஷம் - 3

.
பிரதோஷக் காலம்
இச்சம்பவந் நடக்கின்ற காலநேரத்தே பிரதோஷ காலமென்றனர். வளர்பிறை பிரதோஷம், தேய்பிறை பிரதோஷமென மாத யிருமுறை பிரதோஷம் வரும். திரியோதசி திதியில் சூரியமறைவிற்கு முன்னே மூன்றே முக்கால் நாழிகையும், மறைந்ததற்கப்பால் மூன்றே முக்கால் நாழிகையும், ஆக ஏழரை நாழிகைக் காலந்தான் பிரதோஷ காலம் எனப்படும். குறிப்பாக, 4:30 மணி முதல் 7:00 மணி வரை உள்ள காலமே பிரதோஷ காலம். சனிக்கிழமை நாளில் வரும் பிரதோஷம் மிகவும் சிறந்தது.


பிரதோஷ வகைகள்

நித்திய பிரதோஷம் - அனுதினமும் சூரியமறைவிற்கு மூன்று நாழிகைகள் முன்னர் நட்சத்திரங்கள் தோன்றும் வரை

பக்ஷப் பிரதோஷம் - சுக்லபக்ஷ சதுர்த்தி மாலை

மாதப் பிரதோஷம் - கிருஷ்ண பக்ஷ திரயோதசி

மகாப் பிரதோஷம் - சனிக்கிழமை தினம் கிருஷ்ண பக்ஷ திரயோதசி

பிரளயப் பிரதோஷம் - ஈசனிடம் ஒடுங்கும் பிரளயக் காலம்


திருமுழுக்குப் பொருள்களும் பலன்களும்

மலர்கள் - தெய்வ தரிசனம் கிட்டும்

பழங்கள் - விளைச்சல் பெருகும்

சந்தனம் - சிறப்பான சக்திகள் பெறலாம்

சர்க்கரை - எதிர்ப்புகள் மறையும்

தேன் - இனிய சாரீரம் கிட்டும்

பஞ்சாமிர்தம் - செல்வம் பெருகும்

எண்ணெய் - சுகவாழ்வு

இளநீர் - நல்ல மக்கட் பேறு கிட்டும்

பால் - நோய் தீரும் நீண்ட ஆயுள் கிடைக்கும்.

தயிர் - பல வளமும் உண்டாகும்

நெய் - முக்தி பேறு கிட்டும்


தொடரும் .....


By
P Renjith Kumar

பிரதோஷம் - 2

.
பாற்கடற் கடையக் கரணியம்
மானிடர்கள் மட்டுமல்லாமற் பட்சிகள் தொடங்கி முப்பத்து முக்கோடி தேவர்களின் தலைவன் தேவேந்திரன் வரையிலாக அனைவரும் சிவவழிபாடினாலே மங்கா புகழ் எய்துள்ளனர். துர்வாச முனிவரின் சாபத்தினால் தன் செல்வங்களை யிழந்த இந்திரன், தேவகுருவின் ஆலோசனையின்படி பாற்கடலைக் கடைந்து ஐராவதம், பரிவாரம் முதலிய செல்வங்களை மீட்க திட்டமிட்டான். தேவர்களின் பலத்தினாற் மட்டும் பாற்கடலை கடைவதியலாத காரியமென யறிந்த தேவேந்திரன், தனது குல எதிரியென்றும் பாராமற் அசுர பலத்தையும் நாடினான். பாற்கடலை கடையத் துணைப்புரிவதாற் என்றும் மரணயெய்யா நிலைதர வல்ல அமிழ்தத்தில் தனக்கொர் பங்கு கிடைக்குமென எண்ணி ஒப்புகொண்டனர் அசுரர்கள். பாற்கடலில் பள்ளிகொணடருளும் நாராயணனார் தனது இரண்டாவது அவதாரமாகிய கூர்மாவதாரமெடுக்க தருணம் வந்ததையறிந்து தேவேந்திரனுக்கு உதவிட எழுந்தருளினார்.
 
பாற்கடற் கடைதல்
வாசுகி பாம்பை கயிறாக்கி, மந்தர மலையை மத்தாக்கி, மலை கடலிலமிழா வண்ணம் கூர்மவதார கடவுள் தாங்கியபடி, தேவர்களும் அசுரர்களும் கடைய முற்பட்டனர். ஆனால் மலைமத்தோ அசைவேணாவென்று அடம்பிடித்தது. இன்னும் பலவான்கள் தேவையெனயறிந்த இந்திரன், இராவணினிடமே மல்யுத்தம் செய்த சக்திசாலிகளாகிய ஆயிரங்கரங்களையுடைய கார்த்தவீரியார்ஜுனன் மற்றும் வானர வேந்தன் வாலியின் உதவியை நாடினான். அசுரர்களுடன் கார்த்தவீரியார்ஜுனன் பாம்பின் தலையினருகே சேர, தேவர்களுடன் வாலி பாம்பின் வாலினருகே சேர்ந்து மந்தர மலையை அப்படியும் இப்படியுமாக இழுத்துக் கடலை இனிதே கடைய யாரம்பித்தனர்.


தேவ அசுர ஆவல்

தீராப் பகையரும் சாவா வரங்கிடைக்குமென ஒன்றுக்கூடி உழைக்கச் செய்ததந்த ஆவல்.

குணத்தாற் மாறுபட்டோரும் வயதேறா மேனிபெற ஒருமித்த எண்ணங் கொடுத்ததந்த ஆவல்.

நா இதுகாருமுணரா சுவையென கொண்டாடி நிற்கசெய்ததந்த ஆவல்.

முக்கனியுந் தேனுஞ் சர்க்கரையுடஞ் சேர்த்துப் பிசைந்தப் பழச்சாறும் வீணெனக் கூறச்செய்ததந்த ஆவல்.

உடற்கூறுபடினும் உயிரெனுஞ் சீவன் உடனுறைய காந்தத்தினைத் தரவல்லவெனப் போற்றச் செய்ததந்த ஆவல்.

அமிழ்தத்தினை அருந்தியவர் உலகயின்பமனைத்தும் சுவைத்தவரென பெருமைக் கொள்ளச் செய்ததந்த ஆவல்.

இவையன்றி பெறுவதற்கு வேறு பேறில்லையென மருளச் செய்ததந்த ஆவல்.

ஆலகாலத் தோன்றல்
சாகானிலை தரவல்ல அமிழ்ததின்பாற் கொண்டபற்றினாற் கடைவதை தீவிரபடுத்த, அமிழ்த்தின் வரவை எதிர்நோக்கிட்ட வேளையிற், அவர்க்கெல்லாம் பேரிடியாக கருகருவென விரீயத்துடந் வானலாவ திரண்டு நின்றது ஆலகாலம் எனுந்விடமே. இக்கொடியவிடத்திற் மேலுந் வலுசேர்த்தாற் போல் வாசுகி வலிபொருக்க முடியாமற் நஞ்சினை கக்கியது. கிணறு வெட்ட பூதம் கிழம்பினாற் போல், சற்றும் எதிர்பாராமற் தலைப்பட்ட பேராபத்தினால், சித்தம் கலங்கிட, சிந்தை தடுமாறிட, மரணஓலம் கேட்டிட, கை காலெல்லாம் உதறிட, செய்வதறியாமற் பாலகர் போல் தன்னிலை யெண்ணி மனந்நொந்து கண்ணீர் மல்கினர்.


மரணப்பயங் கொண்ட நெஞ்சினுள் சங்கரன் நினைவு இருளைக் கிழித்துத் தென்படுந் ஒளியினைப் போல்லெழ, சதாசிவா!!! சங்கரா!!! அபயமென அலறி, பாற்கடலினிருந்து கயிலைநாதனின் திருவடியிற் தஞ்சம் புக கயிலைமலைக்கு விரைந்தனர். ஆலகாலமோ இவர்கள் செல்லும் வழிநெடுக்க தொடர்ந்துவர, தப்பித்தோம் பிழைத்தோமென மரணோலத்துடன் நந்தியம்பதியின் இருப்பிடத்திற்கு வந்தனர். விடயமறிந்த நந்தியோ அபயமருள பரம்பொருளின் கடைக்கண்பட அவ்வனைவரையும் உள்ளே அழைத்துச் சென்றார்.

சேதியறிந்து திகைத்தனர் அங்கிருந்தோர். எப்பணி தொடங்கினும் சிவனருளைப் பெறுந் அந்நெறியினை மறந்த கரணித்தினாலேயே இவ்வபாயத்தில் சிக்கிவிட்டோமென பரம்பொருளின் திருவடியில் சரணடைந்தனர் ஓடிவந்தோர்.

தீவினைத் தீர்த்தல்
மறுமொழியேதுங் கூறாமற் நாடிவந்தோர் உயிர்காக்க அபயந் தந்தருள மனமிறங்கினார் ஒப்பாரும் மிக்காருமில்லா சிவபெருமான். இந்நிலையில் கடைந்தோரின் உயிரைக்கவர காலனாக கயிலைக்கே வந்தது அவ்வாலகாலம். நெறிமறந்தாற் துன்பம் அவர்தம் செய்வினையாயினுந், தவறை யொப்புக்கொண்டு சரணடைந்தோர் இன்னல் போக்க, சித்தர்கள் கூடியிருக்குமந்த கயிலைமலையில், சிவகணங்கள் அஞ்சிய “அவ்விடத்தை, இவ்விடத்திற்குக் கொண்டு வருவாயாக!!!” யெனச் சுந்தரரை நோக்கி திருவாய் மொழிந்தார் விரிசடைப் பெருமான். பாரில்வுள்ளோர் பயந்து நடுங்கிய விடத்தினை ஒன்றுத்திரட்டி உருண்டையாக்கிட சுந்தரர், “நமச்சிவாய!!! நமச்சிவாய!!! நமச்சிவாய!!!” வென முன்மொழிய, அவையிலிருந்தோர் அதனை வழிமொழிய, அண்ட சராசரங்களும் இறைவனின் அத்திருநாமத்தையே உச்சரித்தவனவாக ஒருமித்த சிந்தனையிற் ஒடுங்க, அக்கொடியவிடமானது வடிவஞ் சிறுத்து உருண்டையானது.


பிரளயக் காலத்து அக்னியினைப் போன்ற வீரியமிகு விடத்தினை தன்னிருக் கரங்களால் ஏந்திய ஈசன் அவையோரை நோக்க, “ஐயனே!!! ஆலகாலத்திலிருந்து எங்களைக் காக்க உகந்த வழி செய்க” வென தேவ அசுரரனைவரும் வேண்டினர், நடப்பன யெண்ணி மலைமகள் பதற, அவள் தமையனார் தோள் நடுங்க, அடியவர்கட்கு அடியவராம் சிவனார் பக்தர்கள் வேண்டுகோளுக்கிணங்க அவ்விடத்தினை வாயிற்யிட்டு விழுங்கலானார்.

அம்மாசறுகோனின் அருளை காணுங்கால் பயங்கொண்டவராகத் திகைத்து நின்ற உமையும், பரந்தாமனும், எல்லா உயிர்கட்கும் உறைபவனாம் சிவனின் யுடலிற் நஞ்சு சேர்ந்தால் சகல யுயிர்க்கும் பாதிப்பினை உருவாக்குமென அஞ்சி, ஒடிவந்து சிவனாரின் கண்டத்தை யிருகப் பற்றிட, கண்டத்திலேயே உறைந்துப் போனது ஆலகாலம். ஆலகாலத்தின் சூட்டினாலும் விடத்தின் கருநிறத்தினாலும் கண்டம் நிறமாறிட நீலகண்டரென திருப்பெயர்ப் பெறலானார் சிவனார்.

இவ்வாறு கயிலையில் சகல தேவ அசுர படைசுல அபயந்தேடி ஒன்றாகக் கூடியிருக்கின்ற வேளையிற் நாமும் கோயினுளிருக்க வரவிருக்கின்ற அபாயம் ஆலாமேயாயினுங் ஈசனின் திருவருளால் மறைந்துப் போகுமென்பது உறுதி.

தொடரும் .....

By
P Renjith Kumar

பிரதோஷம் - 1

.

பிரதோஷ நாளில், பிரதோஷ வேளையில் (05-09-2010) இதை பதிவு செய்கிறேன்

பிரதோஷம்

முன்னுரை
மூவுலகிற்கும் ஏற்படவிருந்த பேரழிவை சிவபெருமான் தன்னகத்தே யிருத்திக் காத்த காலவேளையே பிரதோஷ வேளை. நம்மை பற்றவிருந்த பாவங்களெல்லாம் ஈசனிடம் உறையும் வேளை. உயிர்பிழைத்த தேவ, அசுரர்கள் இசை வாத்தியமுழங்க, வேத மந்திரங்கள் ஒலிக்க பரம்பொருள்க்கு நன்றி தெரிவித்த வேளை. இசையாற் பரவசமடைந்த ஈசன் நடேசனாக நர்த்தனமாடிய வேளை. இவ்வாறு கயிலையிற் சகல தேவ, அசுரர்கள் யாவரும் இன்னல் தீர்த்தமை யெண்ணியும் ஆனந்த தாண்டவத்தை கண்டும் மெய்மறந்து சிவனாரைப் பூசித்தப்படியிருக்கும் அத்தகைய சிறப்பிற்குரியதும், சித்தர் பெருமக்களால் சிவவழிபாடுகளில் தலையாயதெனப் போற்றப்படும் பிரதோஷ வழிபாட்டு தோன்றலின் கரணியத்தை யிங்கு காண்போம்.

சிவனார் பேருள்ளம்
தாயானவள் சேய் செய்யும் பிழையினை கணபொழுதில் மறந்து மன்னிக்கும் குணமுடையராக யிருத்தலியல்பு. தாயுமானாவரோ சகலரர்க்கும் மூலமாதலால் தன் பக்தர்கள் அறிந்தோ, அறியாமலோ, ஆணவமருளினாலோ செய்யுந் தவறினைப் பொருத்து, மன்னித்தருளுவதில் நிகரில்லாதவர். அதனாலன்றோ தாயினுஞ் சாலபரிந்தென்று இறைஞ்சுகிறார் மாணிக்கவாசகர்.


சிவனாரின் சிறப்புகளுள் மெய்சிலிற்க வைப்பது யாதெனில், குணங்களில் இருவேறு துருவங்களாக யிருப்பவருங் சிவனாரால் ஆட்கொள்ளப்படுவதே. அசுரர்களும், தேவர்களும் பகைவராயினுங் சிவவழிபாட்டினாலே மங்கா புகழ் எய்துள்ளனர். இதை வலியுறுத்துவனவாகக் கூறப்படும் பக்திநெறிக் கதைகளுளொன்று வேடுவர் கண்ணப்பரின் கதை.

வேட்டையாடிய விலங்கின் புலாலை முதலில் தான் சுவைத்துப் பார்த்து, பின் சுவைமிகு துண்டுகளை மட்டும் படையலாக சிவலிங்க ஆவுடையிற் மீது பரப்பியபிறகு எஞ்சியத் துண்டுகளைக் கொண்டு தன் பசியாற்றுவான் கண்ணப்பன். பசுங் நெய்பூசி, மணமிகு பூக்களோடு வில்வம் தூவி, தூயாடைக் கட்டி, எங்குங் மணங்கமழும் வண்ணம் வாசனை திரவியமிட்டு, நேரந் தவறாமற் பூசை செய்பவராக சிவனுக்கேத் தன்னை யர்பணித்தக் கொண்டவராக திகழ்ந்தார் பூசர்.

சாத்திரங் கற்ற பூசரும், வேடுவரும் அடிப்படையிற் இருவேறு துருவங்களையாயினுங் தத்தம் பக்தியில் மெய்யன்புக் கொண்டவர்கள். மூன்றுகால பூசைகாணுஞ் சிவலிங்கத்திற் இரத்த நெடி கமகமக்க மாமிசத்துண்டுகள் வி்ல்வத்துடனிணைந்து விரவிக் கிடப்பதைக் கண்ட பூசருக்கும், செய்வதறியாமற் செய்யுங் கண்ணப்பனுக்கும் இடையே பக்திப் போரே மூண்டது. பக்திப்போர் முடிவுக்கு வர அருளுள்ளங் கொண்ட சிவனார், பூசரின் கனவிற் தோன்றி, இன்றிரவு தான் கொழுவிட்டிற்கும் யிடத்தினருகே யொருமரத்தின் மறவிலிருந்து நடப்பனக் கண்டு மனந்தெளிவாயென வாய்மொழிந்தார்.

சிவனார் திருக்கண்ணிற் குருதி தென்பட்டமாத்திரமே, சிவன் கண்ணில் புண், கண்டுங் காணாமற் யிருக்கலாகுமோ யெனக் கூறி, அம்பின் கூர்முனையாற் தன்கண்ணைக் குற்றிப் பெயர்த்தெடுத்து புண்கண்ணில் பொருத்தினான் கண்ணப்பன். உனக்கின்றி எனக்கேன் யிருக்கண் யென்று மொழிந்தான். மறைந்திருந்த பூசரோ கண்டது கனவோ நனவோயென யறியாமற் திகைத்து நின்றார். இடக்கண்ணி்ற் நிற்கவே வலக்கண்ணி்ற் வழியாரம்பித்தது குருதி. சற்றுஞ் சிந்தியாது வலக்காலை புண்கண்ணிற் மிதியவே, அம்பினாற் வலக்கண்ணேப் பெயர்க்க துணியவே, சிவனார் கண்ணப்பனைத் தடுத்தருளினார்.

எச்சிலிட்ட புலால் படைத்தல், செருப்பணிக் காலால் மீதித்தல் முதலியன தீச்செயலையாயினுந் தன்னிரு கண்ணையும் பெயர்த்தெடுத்து உறுப்புதானம் செய்திட்ட, இருப்பதனை யிழக்க முனைந்திட்ட துணிவே மெய்பக்தி யென ஏற்றுக்கொண்டு கண்ணப்பரை ஆட்கொண்டுருளினார் சிவனார்.

தொடரும் .....

By
P Renjith Kumar

Krishna - History or Myth - Part 3

.



Concluded.

By
P Renjith Kumar

Krishna - History or Myth - Part 2

.



To be continued...

By
P Renjith Kumar

Krishna - History or Myth - Part 1

.
Introduction

This series explains that the modern science and technology proves that Mahabharatha is an history and the existance of Krishna.



To be continued...

By
P Renjith Kumar